Σύμφωνα με το άρθρο «Sitting habits in elementary school children: a traditional versus a ¨Moving School¨» που δημοσιεύτηκε το 2003 στο περιοδικό Patient Education and Counseling 54, 133-142:
Εάν λοιπόν συγκεντρώσουμε όλες αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα παιδιά από την φύση τους ξέρουν πώς να καθίσουν σωστά και για πόση ώρα. Εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε τη δυνατότητα να το εφαρμόσουν αυτό με σωστό εξοπλισμό και βγάζοντας από το μυαλό μας την ιδέα ότι ένας μαθητής δεν κάθεται καλά εάν κινείται στην καρέκλα του. Υποστηρίζοντας μια μάθηση με περισσότερη κίνηση, ουσιαστικά υποστηρίζουμε μια υγιή σωματική (και όχι μόνο!) ανάπτυξη.
- Η καθιστικότητα έχει βρεθεί να είναι στενά συνδεδεμένη με τον πόνο στη μέση σε παιδιά και εφήβους ενώ συχνά, για τον πόνο στην μέση αλλά και για προβλήματα που σχετίζονται με την στάση του σώματος του παιδιού, κατηγορούνται τα μη ορθοπεδικά έπιπλα.
- Επίσης φαίνεται ότι η δυσανασχέτηση των παιδιών ως προς την καρέκλα και την καθιστικότητα εν γένει, οφείλεται στο ότι οι καρέκλες τούς προκαλούν πόνο στην μέση.
- Τα παιδιά, γνωρίζουν από την φύση τους πώς πρέπει να κάτσουν και πόσο πρέπει να κάτσουν, κάτι το οποίο σταδιακά ¨ξεχνούν¨ στο σχολείο, όπου ο μόνος αποδεκτός τρόπος καθίσματος είναι αυτός όπου τα παιδιά μένουν ακίνητα στις θέσεις τους.
- Για την ακρίβεια, ένα παιδί αλλάζει στάση κάθε 46 δευτερόλεπτα για να είναι πιο άνετο και «ο ορθός τρόπος καθίσματος» για τα παιδιά δεν υπάρχει, αφού από τη φύση τους κάθονται διατηρώντας την κίνηση (highly dynamic sitting).
- Υπάρχουν λοιπόν δύο τρόποι με τους οποίους μπορεί να καθίσει το παιδί: το κάθισμα όπου το παιδί μένει ακίνητο και το δυναμικό/ενεργητικό κάθισμα, όπου το παιδί κινείται γύρω από το κέντρο βάρους του συνέχεια ενόσω κάθεται (π.χ. το κάθισμα στην άκρη της καρέκλας).
- Όπως υποστηρίζεται από τους αρθρογράφους του εν λόγω άρθρου, τα παιδιά πρέπει να κάθονται όσο το δυνατόν λιγότερο και πρέπει να σηκώνονται με μεγάλη συχνότητα (κάτι το οποίο κάνουν από μόνα τους έτσι κι αλλιώς εάν τους το επιτρέψουμε!).
- Οι ερευνητές τους άρθρου αυτού, σύγκριναν τα παιδιά σε ένα κλασικό σχολείο και σε ένα σχολείο όπου προήγαγαν το ενεργητικό κάθισμα. Τα παιδιά του κλασικού σχολείου, βρέθηκαν να περνούν το 97% του χρόνου τους καθήμενα ακίνητα (sitting statically), εκ του οποίου το ένα τρίτο (του χρόνου) ¨καμπούριαζαν¨. Αντίθετα, τα παιδιά στο ¨κινούμενο σχολείο¨ κάθονταν με φυσιολογικά ορθό τρόπο (dynamic sitting) (53%), στέκονταν (31%) και περπατούσαν στην τάξη (10%), ενώ το ¨καμπούριασμα¨ δεν παρατηρήθηκε σχεδόν καθόλου. Επίσης, τα παιδιά από το ¨κινούμενο σχολείο¨ παρουσίασαν εμφανώς λιγότερο πόνο στον αυχένα και τον κορμό.
- Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα παιδιά του ¨κινούμενου σχολείου¨ τα οποία δεν ¨καμπούριασαν¨ και καθόντουσαν πιο ενεργητικά, είχαν εργονομικά έπιπλα στις τάξεις τους που τους επέτρεπαν να καθίσουν σε διάφορες στάσεις, με διάφορους τρόπους και υποβοηθούσαν τα παιδιά να διατηρήσουν σωστή στάση. Ειδικότερα, τα τραπέζια τους ήταν ανακλινόμενα με ελάχιστη κλίση αυτή των 16 μοιρών, είχαν -μεταξύ άλλων- ψηλά τραπέζια, οπότε τα παιδιά μπορούσαν να δουλέψουν χωρίς να κάθονται, στρώματα στο πάτωμα και καρέκλες που ρυθμίζονταν για να είναι στο ύψος που χρειαζόταν το κάθε παιδί.
- Σημαντικό στοιχείο της έρευνας είναι επίσης ότι τα παιδιά και στα δύο σχολεία διεκπεραίωσαν τον ίδιο αριθμό δραστηριοτήτων στον ίδιο χρόνο και επομένως, η κίνηση δεν τα απέτρεψε από το να ολοκληρώσουν αυτά που τους είχαν ζητηθεί.
Εάν λοιπόν συγκεντρώσουμε όλες αυτές τις πληροφορίες, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα παιδιά από την φύση τους ξέρουν πώς να καθίσουν σωστά και για πόση ώρα. Εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε τη δυνατότητα να το εφαρμόσουν αυτό με σωστό εξοπλισμό και βγάζοντας από το μυαλό μας την ιδέα ότι ένας μαθητής δεν κάθεται καλά εάν κινείται στην καρέκλα του. Υποστηρίζοντας μια μάθηση με περισσότερη κίνηση, ουσιαστικά υποστηρίζουμε μια υγιή σωματική (και όχι μόνο!) ανάπτυξη.